بسمه تعالی
ایمونولوژی در شاخه‌های متعددی مانند عفونی، خودایمنی، پیوند اعضا، سرطان، آلرژی، تولید مثل و ناباروری و... زمینه فعالیت و تحقیق را برای محققین و پژوهشگران آماده کرده است. علم ایمونولوژی آنقدر گسترده و وسیع است که آموزش این رشته تنها به دانشجویان کارشناسی ارشد و دکترای این رشته محدود نمی‌شود، بلکه دانشجویان دکترای حرفه‌ای مانند پزشکی، دندان پزشکی و داروسازی و دانشجویان سایر رشته‌ها نیز طی دوران تحصیل خود آن را فرا می‌گیرند. با پیشرفت علم ایمونولوژی در زمینه‌های تشخیص زودهنگام بیماری‌ها و ارائه راهکارهای درمانی باعث شده است مباحث بالینی و مباحث پایه ایمونولوژی به یکدیگر وابسته گردد. به طوری که امروزه پزشکان و متخصصان خود را بی نیاز از دانش پایه ایمونولوژی نمی‌دانند و با استفاده از آن اقدام به تشخیص و درمان بیماری‌ها می‌نمایند. ایجاد بستری مناسب در زمینه ایمونولوژی برای تربیت دانشجویان کارشناسی ارشد و دکترا و تربیت پژوهشگرانی خلاق از وظایف مهم گروه‌های ایمونولوژی دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور به شمار می‌رود که این امر با برنامه ریزی مناسب میسر می‌شود.
پایه علم ایمونولوژی به هزار سال قبل از میلاد مسیح (ع) بر می‌گردد زمانیکه مردم به دنبال راهی برای حفظ حیات خود، در برابر بیماری‌ها بودند. در سال ۱۷۹۶ میلادی ادوارد جنر پزشک انگلیسی، فردی را در برابر آبله گاوی واکسینه کرد که جزو اولین قدم‌های چشمگیر علم ایمونولوژی محسوب می‌شد. همین امر سبب شد که ادوارد جنر را بعنوان پدر علم ایمونولوژی در نظر بگیرند. امروزه علم ایمونولوژی مانند سایر علوم به سرعت در حال پیشرفت است و کمتر زمینه پزشکی وجود دارد که از علم ایمونولوژی بی‌نیاز باشد. با پیشرفت دانش ایمونولوژی مولکولی نه تنها اسرار بعضی از مکانیسم‌های مولکولی میان کنش‌های اجزا و عناصر سیستم ایمنی آشکار گردید، بلکه با کشف چنین فرایندهایی امکان درمان بعضی از بیماری‌های صعب العلاج نیز فراهم شده است.